“Manitou’s Canoe” komt naar de bioscoop: Werkt de humor nog steeds?

Kijkend naar de lijst met de tien meest succesvolle Duitse films, zou je denken dat wij Duitsers een bijzonder grappig stelletje zijn. De herenigingskomedie "Goodbye Lenin" (10e plaats) en Doris Dörrie's romantische komedie "Der bewegte Mann" (9e plaats) staan op gelijke hoogte met "Fack ju Göhte" (5e plaats) en "Otto – der Film" (3e plaats). Enigszins beschaamd op de 7e plaats staat "The Schoolgirl Report" uit 1970.

Hoe gekker, hoe beter, is de gemakkelijk te begrijpen conclusie uit de binnenlandse bioscoophitlijsten, waar Michael "Bully" Herbigs "Der Schuh des Manitu" al 24 jaar onbetwist aan de top staat met meer dan 11,7 miljoen kijkers. Herbigs westernparodie, die vandaag de dag nog steeds dapper zijn cultstatus verdedigt op streamingplatforms, zorgde zelfs toen al voor verdeelde meningen.

Sommigen giechelden zich een weg naar delirium. Anderen haalden verbijsterd hun schouders op over de humoristische onschuld van het werk. Maar de film paste perfect in die zorgeloze zomer van 2001, die kort daarna zou culmineren in een wereldwijde verlamming van angst met de aanslagen van 11 september. Herbig verdient grote lof voor het feit dat hij de verleiding en druk heeft weerstaan om de succesvolle film te laten volgen door een vervolg – tot nu toe.

In Hollywood zou het verhaal allang zijn uitgegroeid tot een "Manitu Cinematic Universe". Nu, na 24 jaar, hebben Herbig en zijn co-scenaristen Christian Tramitz en Rick Kavanian de klapstoel weer opgegraven – met "Manitu's Canoe". Maar werkt de fundamenteel onschuldige humor van deze westernparodie nog steeds?

We leven immers in een tijdperk van bittere cultuuroorlogen, waarin 'woke' voor- en tegenstanders meedogenloos oorlog met elkaar voeren op sociale media. 'Indiaas' is allang een taboewoord geworden in politiek correct taalgebruik, en het concept van culturele toe-eigening is de nieuwe maatstaf geworden. Toch stak 'Der Schuh des Manitu', een parodie op de Karl May-films uit de jaren 60, juist de draak met dit Duitse prototype van culturele toe-eigening.

Dit geldt ook voor het vervolg, "Manitu's Canoe", dat de geladen verwachtingen met verbluffend gemak weet in te lossen. Wanneer het "ik-woord" een paar minuten na het begin van de film voor het eerst valt, merkt Herbigs Apache-leider Abahachi terloops in zijn beste Beierse taal op: "Sogt's net Indianer bitte", wat aan beide kanten van de discussiebarrières tot hilariteit leidt.

Met de aplomb van een doorgewinterde comedyveteraan laat Herbig eerst het hele publiek een flinke trek nemen van de vredespijp en stemt hij zich af op wat deze "Manitou" ook wil zijn: eenvoudig plezier, een toewijding aan dwaasheid met verschillende mogelijkheden om te lachen, waar men graag gebruik van maakt naarmate de speelduur toeneemt.

Het verhaal blijft trouw aan het principe van de westerse parodie en combineert vrolijk de kenmerken van het genre. Abahachi en Ranger staan voor de galg. Ze worden vals beschuldigd van moord, brandstichting, overvallen op treinen, casino's, banken, postkantoren, bejaardentehuizen en een reizend circus, plundering van kerkelijke eigendommen en kippendiefstal. Maar natuurlijk wordt het touw om hun nek op het laatste moment door een kogel doorgesneden.

Vanaf dat moment worden de vrienden niet alleen achtervolgd door sheriff Kane (Friedrich Mücke) en zijn Saksisch sprekende plaatsvervanger Ratford (Rick Kavanian), maar ook door een nieuw gevormde bende waarvan de leider (Jessica Schwarz) in dienst is van de legendarische olieprins. Het object van hun verlangen is de gelijknamige kano, die de inzittenden het eeuwige leven zou schenken. En zo doorkruisen ze het Wilde Westen naar een obligaat grottenlabyrint waarin de magische boot verborgen ligt.

Gendergelijkheid in de gangsterwereld: De baas (Jessica Schwarz) heeft een team revolverhelden klaarstaan voor alles. Scène uit de film "Manitou's Canoe".

Bron: Constantin Film

Herbig en zijn collega's Tramitz en Kavanian benaderen de film met een diepe passie voor het genre en de parodie. De film floreert ook door het amusante contrast tussen vorm en inhoud. Weidse westernlandschappen in IMAX-formaat, ware schietpartijen, een achtervolging in een rijdende trein en Ralf Wengenmayrs ironisch pathetische soundtrack vormen de weelderige achtergrond voor een parade aan grappen die niet bang zijn voor mislukkingen.

Herbig en Tramitz, die hun personages neerzetten als een bejaard, ruziezoekend echtpaar, tonen de zachte, komische chemie van een goed op elkaar ingespeeld team. Maar ook het wetshandhavingsduo Friedrich Mücke en Rick Kavanian zorgen voor de nodige humor, net als de bende van de niet zo geweldige Seven, die Jessica Schwarz met de verve van een kinderdagverblijfleidster in de gaten houdt.

Winnetouch mag de zweep hanteren als een roze-gezichtige reïncarnatie van Zorro, en Sky du Mont maakt ook een korte laatste cameo. Ondanks alle somberheid is Herbig erin geslaagd een vervolg te maken dat de geest van de cultfilm voortzet en de komische onzin een zekere tijdloosheid verleent. Fans zullen zich kostelijk vermaken. Anderen zullen er vandaag de dag nog steeds hun schouders over ophalen.

“Manitu’s Canoe”, geregisseerd door Michael “Bully” Herbig, met Michael “Bully” Herbig, Christian Tramitz, Jessica Schwarz, 88 minuten, FSK 6 (filmrelease op 14 augustus).